واحه ی كهن
«اریستوبولیس رودی را كه از سغدیانا می گذرد پولی تیمتوس (گرانبها از همه) می نامد و این نام را مقدونیها وضع كرده اند. »
«بخارا از بلاد شرقی قبه ی اسلام است ودر میان آن نواحی به مثابت مدینة السلام، سواد آن به بیاض نور علما و فقها آراسته، و اطراف آن به طرف معالی پیراسته، و از قدیم باز در هر قرنی مجمع نحاریر علماء هر دین آن روزگار بوده است؛ و اشتقاق بخارا از بخار است كه به لغت مغان مجمع علم باشد و این لفظ به لغت بت پرستان ایغور وختای نزدیك است كه معابد ایشان كه موضع بتان است بخار گویند و در وقت وضع نام شهر بمجكث بوده است. »جوینی مورخ ایرانی در حدود سال ۱۲۶۰ (۶۵۷ه ق) ، سالها بعد از آنكه مغولها بخارا را فتح وغارت كرده بوده چنین می نوشت. عصر طلایی شهر سپری شده بود اما بخارا هرگز اهمیت خود را حتی تاپایان امپراتوری تزاری در ۱۹۱۸ میلادی نیز از دست نداد.
آسیای مركزی همواره برای غربیان دارای جاذبه بوده، و شهرهای سمرقند و بخارا درآن سرزمین واحه ها وبیابانها چون یك جفت گوهر می درخشیدند. قومی كه در سرزمینهای پر آب پوشیده از جنگل زیست می كنند از اعجاب و حقشناسی كسانی كه از ریگزارها بهشت كوچكی به وجود آورده اند و زندگیی سپنجی بر قطعه زمین مشروبی ایجاد كرده اند و همواره در برابر طبیعت حالت دفاع به خود گرفته اند، چیزی نمی دانند. زیرا در آسیای مركزی خط فاصل میان استپ و زمین مزروع همان لب آب حیات بخش است، و واحه ها در نظر اقوام بیابانگر در مقایسه با بیابانهای نامهربان باید بهشت جلوه كرده باشد.
بررسی تأثیر کیفیت خدمات بانکداری الکترونیک بر رضایتمندی مشتریان با استفاده از مدل ترکیبی کانو و تح