مقدمه
اگر حرکت خودروها فقط با سرعت زیاد صورت می گرفت و نیز حرکت فقط در جاده های مسطح انجام می شد در این صورت اگر قدرت تولیدی موتور مستقیما به چرخها منتقل می شد، موتور قادر بود تا اتومبیل را به حرکت درآورد اما وقتی که خودرو می خواهد از حال سکون شروع به حرکت نماید و یا هنگامی که در سربالائی تند در حرکت است موتور قادر به تامین گشتاور مورد نیاز برای به حرکت در آوردن چرخها، نخواهد بود در این جاست که نیاز به یک سیستم افزایش دهنده گشتاور احساس می شود همین احساس نیاز باعث شده است تا وسیله ای بنام گیربکس ابداع شود و همانند یک اهرم مکانیکی عمل می کند و با افزایش گشتاور، سرعت را کاهش می دهد و برعکس. وقتی مسیر انتقال قدرت در خودرو را در نظر بگیریم می بنییم که گیربکس در این مسر نقش یک عضو واسطه را دارد، یعنی نه تولید کننده توان است و نه مصرف کننده آن. مسیر انتقال قدرت، شامل اجزاء محرک بین فلایویل موتور و چرخهای محرک می باشد. که شامل کلاچ، گیربکس، کاردان، قفل کاردان، دیفرانسیل و اکسل عقب می باشد. در این مسیر قدرت، نسبت دنده های گیربکس و دیفرانسیل به کار برده شده تا دور موتور را کنترل نموده و گشتاور لازم را تولید نماید. گیربکس یک تغییر دهنده گشتاور است و متناسب با بار وسیله نقلیه، گشتاور و دور خروجی از موتور را تغییر می دهد. منظوراز گشتاور عبارت است از نیروی پیچشی که برای چرخاندن محور بر آن وارد می شود. (اشکال الف و ب).
بررسی تأثیر کیفیت خدمات بانکداری الکترونیک بر رضایتمندی مشتریان با استفاده از مدل ترکیبی کانو و تح